Ten dzień w historii: 14 lutego

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Dzisiaj w historii: 14 lutego 1988

Dzień, w którym Jansen miał wziąć udział w 500-metrowym wyścigu, rozpoczął się od telefonu od jego brata Mike'a. Dzwonił ze swojej 27-letniej siostry Jane Bere w szpitalu w domu w Wisconsin. Jane umierała na białaczkę i chciała usłyszeć głos Dana raz, zanim odeszła.

Dan wyjaśnił siostrze, że jest gotowy i chce wrócić do domu i być z nią - niech szlag trafi. Ale Jane, która była na respiratorze i nie mogła mówić, jasno wyjaśniła niewerbalnie, że chciała, by jej młodszy brat pozostał w Calgary i konkurował. Niechętnie zgodził się, poprosił Mike'a, by dał Jane całusa i pożegnał się z siostrą po raz ostatni.

Trzy godziny później Dan otrzymał wiadomość, że Jane odeszła.

Poprosił członków swojej rodziny, którzy towarzyszyli mu do Calgary, jeśli czuli, że powinien zostać i uczestniczyć. Wszyscy zachęcali go, by jeździł zgodnie z planem i robił najlepiej, jak mógł. Jansen zgodził się na żołnierza, ale poczuł, że od samego początku coś było "wyłączone".

Kiedy wyszedłem na tor, nic nie było takie samo. Moje łyżwy ślizgały się i nie mogłem ich kontrolować, a kiedy to się dzieje, trudno jest myśleć, że masz dobry wyścig. Dzień wcześniej nic nie mogło mnie zmarnować. Tego dnia nic nie mogło mnie wygrać.

Jego przeczucie było słuszne. W biegu na 500 metrów popełnił fałszywy start, co było rzadkim zjawiskiem dla Jansena, a potem poślizgnął się wokół pierwszej tury. Uderzył w deski z pianki tak mocno, że wylądował z powrotem na lodzie w pozycji stojącej. Widzowie mogli dostrzec, że rzeczywistość jego sytuacji uderzyła Dana, gdy podniósł ręce i twarz ku niebu, prawie w błagalnym nastroju. Skater Natalie Grenier, jego narzeczony, wyszedł na lód, by pocieszyć Dana, który był wyraźnie oszołomiony i załamany.

Cztery lata później Jensen ponownie rzucił się na złoto olimpijskie w Albertville. Chociaż nie był zdecydowanym faworytem do wygrania, że wrócił w 1988 roku, był wciąż 500-metrowym mistrzem świata w piłce nożnej i siłą, z którą trzeba się liczyć. Ale po raz kolejny odmówiono mu statusu medalowego. Niewielkie potknięcie utrzymało go na czwartym miejscu, a kilka dni później zakończył "meh" 26 miejsce na 1000-metrowym konkursie.

Dan zrobił ostatnie zdjęcie w Lillehammer w Norwegii w 1994 roku. Przybył ponownie, zdobywając imponujące poświadczenia: Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej, a także ustanowił nowy rekord na 500-metrowej imprezie. Wszystko dobrze i dobrze, ale w wyścigu na 500 metrów, który miał miejsce sześć lat po śmierci swojej siostry Jane, zachwiał się na turnie, co doprowadziło go do ósmego.

To postawiło Dana na niepewnej pozycji, bo 1000-metrowe wydarzenie nie było jego mocną stroną i wiedział, że to była jego ostatnia szansa na zdobycie złota.

W dniu wyścigu Jansen wystrzeliła z linii jak rozmycie. Przy znaku 600 metrów był w rekordowym tempie. Krótko zatoczył się w pewnym momencie, dając swoim zwolennikom zbiorową wieńcę, ale szybko się wyprostował. Kiedy Dan przekroczył linię mety, nie tylko wygrał swój pierwszy złoty medal olimpijski, ale także ustanowił nowy rekord świata w imprezie, o godzinie 1: 12.43.

Gdy tłum oszalał w Lillehammer i na całym świecie, pomachał do swojej starszej siostry i pokonał swoją ośmiomiesięczną córkę Jane w swoich ramionach.