Kto wynalazł dietę sodową?

2023 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-11-26 16:18

Zgodnie z jego oświadczeniem do Baltimore Sun, kiedy wrócił do swojego laboratorium, "zaczął smakować zawartość każdej zlewki i parującej potrawy na stole laboratoryjnym. Na szczęście dla mnie żaden nie zawierał żrącego ani trującego płynu. "Wreszcie odkrył, co było na jego dłoniach: substancję z przegrzanej zlewki", w której kwas o-sulfobenzoesowy reagował z chlorkiem fosforu (V) i amoniakiem, produkując benzoes sulfinid. "Fahlberg i Remsen wspólnie opublikowali dokument opisujący proces" syntezy sacharyny ", ale żaden z nich początkowo nie rozumiał ani nie znał potencjalnego potencjału komercyjnego.

Na początku XX wieku wzrosła popularność sacharyny jako substytutu cukru. Był tani, łatwy do wykonania i bardzo słodki - około 200-700 razy słodszy od cukru, uncja za uncję. Plus, przynajmniej według wstępnych testów, nie miał żadnych niepożądanych efektów ubocznych. W rzeczywistości lekarze zaczęli przepisywać sacharynę jako lekarstwo na wszystko, na przykład na bóle głowy, nudności itp.

Jednak nie bez jego przeciwników. Na przykład Prezydent Teddy Roosevelt miał sprzeczkę z dyrektorem chemii departamentu rolnictwa, dr Harvey Washington Wiley, z sacharyną. Wiley stanowczo sprzeciwiał się tej substancji, stwierdzając, że jest to "produkt smoły węglowej całkowicie pozbawiony wartości żywnościowej i wyjątkowo szkodliwy dla zdrowia".

Roosevelt podobno powiedział o tym: "Każdy, kto mówi, że sacharyna jest szkodliwy dla zdrowia, jest idiotą. Dr Rixey (osobisty lekarz Roosevelta) udziela mi go codziennie. "(Nie trzeba dodawać, że Wiley wkrótce stracił wiele ze swojej wiarygodności i swojej pracy).

Ze względu na racjonowanie cukru zarówno w czasie I wojny światowej, jak i II wojny światowej, wykorzystanie sacharyny wzrosło i stała się bardzo powszechnym składnikiem różnych produktów w Stanach Zjednoczonych i Europie.

Jednak w latach 50. sacharyna zaczęła tracić popularność. Badania zaczęły wskazywać, że duże dawki sacharyny prowadziły do nowotworów pęcherza i raka u myszy. Później okazało się, że wysokie poziomy PH występujące u myszy, a nie u ludzi, reagują inaczej z sacharyną niż z chemią ciała ludzkiego. Po ustaleniu dokładnej przyczyny nowotworów wykonano wyczerpujące testy, aby sprawdzić, czy to samo dzieje się z naczelnymi. Ostatecznie wyniki pojawiły się całkowicie i przeważnie negatywne. (Dzięki temu w 2000 r. Sacharyna została usunięta z listy National National Toxicology Program, zawierającej substancje, które mogą powodować raka.) W następnym roku zarówno stan Kalifornia, jak i amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków usunęły ją z listy substancji powodujących raka. W 2010 r. Agencja Ochrony Środowiska zgodziła się, stwierdzając, że "sacharyna nie jest już uważana za potencjalne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego").

Ale bycie domniemanym czynnikiem wywołującym raka nie było jedynym problemem z sacharyną jako substytutem cukru, ale także pozostawia metaliczny smak w ustach człowieka, co prowadzi do opracowania innych substytutów cukru. Ludzie nadal mieli słodycze, ale nie chcieli kalorii i innych potencjalnych problemów z cukrem.

To wszystko doprowadza nas do pierwszego napoju dietetycznego No-Cal.

W 1904 roku Hyman Kirsch otworzył swój pierwszy sklep z napojami w dzielnicy Williamsburg na Brooklynie. Imigrant z Krymu, Kirsch, myślał, że jego pierwotnie żydowska dzielnica będzie zachwycona owocowym selterem, który robił jeszcze w dawnym kraju. Miał rację i urodził się Kirsch Beverages Inc. (Nawiasem mówiąc, "Kirsch" to jidysz, co w luźny sposób przekłada się na "soki z czarnych wiśni morello". Naturalnie ich charakterystycznym smakiem była czarna wiśnia.)

Ten soda regionalna sprzedawała się na tyle dobrze, by zapewnić Kirschowi i jego rodzinie niewielką fortunę. Został wybitnym członkiem swojej społeczności i prawie pięćdziesiąt lat później pomógł znaleźć Jewish Sanitarium for Chronic Disease na Brooklynie w Nowym Jorku. (Jest nadal tam dzisiaj, teraz znany jako Żydowskie Centrum Medyczne w Kingsbrook).

Co to ma wspólnego z dietą sodową? Będąc wiceprezesem w tej instytucji, Kirsch zauważył, że wielu pacjentów w żydowskim Sanitarium miało cukrzycę. Biorąc pod uwagę, że był człowiekiem sodowym, chciał zapewnić tym pacjentom słodki upominek, tworząc napój pozbawiony cukru. Jednak nie chciał używać słodzików do słodzenia, z powodów wymienionych powyżej.Tak, jak wyjaśniono w 1953 roku New York Times artykuł o nim i jego synu Morrisie

"Spotkali się we własnych laboratoriach z dr S. S. Epsteinem, ich badaczem, i badali dziedzinę syntetycznych substancji słodzących. Sacharyna i inne chemiczne substancje słodzące pozostawiły metaliczny posmak. Następnie z komercyjnego laboratorium otrzymały cyklaminian wapnia, a No-Cal został zaakceptowany przez diabetyków i osoby z chorobami sercowo-naczyniowymi, które nie tolerowały soli w sanatorium."

No-Cal, oczywiście oznaczający "bez kalorii", narodził się.

Początkowo oferowały jedynie łagodny smak imbirowego ale i sprzedawano go na dietetycznych licznikach. Wkrótce zdali sobie sprawę, że to nie tylko diabetyków, którzy kupowali napój gazowany, ale ludzie, którzy chcieli smacznego napoju gazowanego, ale żadnej z kalorii, które zwykle z nim. Początkowo urozmaicili się do dwóch innych smaków, piwa korzennego i ich tradycyjnej czarnej wiśni, a następnie dodali wapno, colę i czekoladowe smaki. Zaczęli wprowadzać go na rynek, aby promować kobiety z nadwagą, a reklamy przedstawiające kobietę próbującą zapiąć spódnicę za pomocą słów "Czas przejść na No-Cal". Absolutnie nie tuczące. "Pod koniec 1953 roku, zaledwie kilka miesięcy po wprowadzeniu napoju do pacjentów z cukrzycą, soda była sprzedawana za pięć milionów dolarów rocznie (około 42 milionów dzisiaj).

Kanada Dry była kolejną firmą, która zaangażowała się w dietetyczną szałówkę. W 1954 roku wprowadzili na rynek nieobliczalne piwo imbirowe o nazwie "Glamour" (również wyraźnie wymierzone w kobiety). Pomiędzy No-Cal i Glamour w 1957 roku sprzedawano ponad 120 milionów butelek sody oczyszczonej rocznie.

W 1958 r. Royal Crown Cola wprowadziła się do gry i wprowadziła dietetyczną rytuał. Podobnie jak w przypadku No-Cal, cola była skierowana do diabetyków i sprzedawana w sklepach medycznych. Trzy lata później, w 1961 r., Pojawił się Diet-Rite na półkach sklepowych w Chicago, a dietetyczna cola stała się nową modą. Rok później Diet-Rite sprzedawano w całym kraju. Największe firmy sodowe, Coca-Cola i Pepsi, rzuciły się, by opracować własne colle dietetyczne - Coca-Cola's Patka i Pepsi Patio Colza. Do 1965 r. Cola dietetyczna stanowiła 15% całego rynku napojów bezalkoholowych.

Z głównymi graczami obecnymi w grze Kirsch's No-Cal szybko zniknął w rynku, ale nie przed rewolucją w gazowanych napojach.

Dodatkowe fakty:

• Według książki Tristana Donovana Fizz: Jak Soda wstrząsnęła światem, imię Patka został wybrany losowo. Po ostrzeżeniu przez prawników firmy, że nazywanie bezsiarowej, bezalkoholowej sody "Diet Coca-Cola" w jakiś sposób podważyłoby znak handlowy, menadżerowie Coca-Coli zaprogramowali komputer IBM 1401, aby losowo wypluwał kombinacje trzech i czterech liter. Po liście 250 000 nazwisk firma ostatecznie się zdecydowała Patka.
• Sacharyna powinna być technicznie określana jako "kwas anhydroortosulfaminobenzoesowy". Fahlberg wybrał coś innego z oczywistych powodów. Wybrana nazwa, sacharyna, pochodzi od słowa "sacharyna" oznaczającego "lub przypominającego cukier". Ostatecznie pochodzi ono z łacińskiego "saccharon", co oznacza "cukier", który ostatecznie pochodzi od sanskryckiego "sarkara", co oznacza "Żwir, piasek."
• Sztuczny słodzik w No-Cal został również odkryty przypadkowo. Tym razem był to Michael Sveda z University of Illinois, który w normalnych okolicznościach mógł lepiej zachować ostrożność w kwestii tego, co spożywał. Sveda twierdził, że pali papierosy podczas pracy nad syntezą lekarstw przeciwgorączkowych, kiedy na chwilę odłożył papierosa. W trakcie tego procesu papieros wszedł w kontakt z substancją znajdującą się na stole laboratoryjnym. Kiedy włożył papierosa do ust, smakował wyjątkowo słodko. Po drobnych badaniach odkrył, że substancją jest cyklaminian wapnia, czyli cyklaminian sodu.