W jaki sposób wyrażenie "Red Herring" przyniosło skutek, który wprowadza w błąd

2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 09:39

Oznacza to rozproszenie lub fałszywy trop, a wyrażenie "czerwony śledź" było względnie powszechnie używane przez ostatnie dwa stulecia, a jego początki zaczynają się od ryb rdzawych. Jednak do niedawna akceptowane pochodzenie czerwony śledź same były fałszywym tropem.

Dosłowne znaczenie czerwonego śledzia datuje się na co najmniej 1250 r., Kiedy napisał Walter z Bibbesworth Traktat, "On etep no ffyssh Ale Heryng czerwony." Produkt z procesu stosowanego do zachowania ryby w kipper, śledź jest solony w solance, a następnie wędzony przez okres do 10 dni. Jeśli używa się wystarczającej ilości solanki, ryba zmienia kolor na czerwony, miedziany o dość silnym zapachu. Ten wysuszony kipper był zdolny do przechowywania przez długi okres czasu, aż do momentu, w którym został zmoczony w wodzie w celu usunięcia soli, a następnie mógł zostać podgrzany i zjedzony.

Odcinek w angielskim społeczeństwie, szczególnie wśród biednych, byłby dość twardy, wysuszony czerwony śledź wiszące. A biorąc pod uwagę, że mają silny zapach, ma sens, że ich zapach przyciągnie zwierzęta. W związku z tym w 1697 Nicholas Cox opisał właśnie takie użycie w Rekreacja dżentelmena, gdzie czerwony śledź podobno został przeciągnięty po drodze, aby młody szczeniak nauczył się podążać szlakiem.

Inni objaśnili ideę Coxa i powiedzieli, że później podczas treningu, podążając za lisem lub borsukiem, czerwony śledź zostanie przeciągnięty prostopadle na ścieżce zwierzęcia, aby początkowo zmylić psa, ale ostatecznie doprowadzi do psa, który może trzymać się oryginału zapach w przeciwieństwie do fascynującego, przenikającego się zapachu. To wyjaśnienie było przez wiele lat akceptowane jako źródło użycia czerwony śledź oznaczać fałszywy ślad.

Ale, jak wcześniej zauważono, to wyjaśnienie jest w rzeczywistości czerwony śledź ponieważ początkowy opis Coxa opierał się na błędnym przetłumaczeniu książki koń trening Gerland Langbaine (również opublikowany w 1697). W tej książce Langbaine zalecała używanie martwego kota lub lisa dla psów do śledzenia, a konie z kolei zostały przeszkolone do naśladowania, z czerwonym śledziem używanym do rysowania psów, jeśli kot lub lis nie był dostępny. W tym przypadku nie doszło do oszustwa, jak to później zostanie powiedziane, aby potwierdzić pogląd, że to jest to, skąd wzięło się to wyrażenie, i to nie psy były szkolone, jak sam to Coks.

To czerwony śledź zostało ujawnione dopiero niedawno, w paru artykułach opublikowanych w Komentarze do Etymology w 2008 r. wraz z tym, co jest teraz akceptowane jako rzeczywiste źródło naszego użycia frazy czerwony śledź.

Na początku XIX wieku dziennikarz i buntowniczy William Cobbett wykorzystali jego publikację Cotygodniowy rejestr polityczny by potępić angielski establishment polityczny. W jednej z opowiadań napisanych 14 lutego 1807 r., Ilustrując łatwowierność swoich kolegów z prasy, Cobbett opisał następujące użycie czerwonego śledzia, rzekomo z dzieciństwa, choć uważane za fikcyjne:

Kiedy byłam chłopcem, użyliśmy, aby wyciągnąć błotniaki z tropu zająca, które założyliśmy jako naszą własność prywatną, wcześnie rano dostać się do jej domu i wciągnąć czerwonego śledzia, przywiązane do sznurka, cztery lub pięć mil ponad żywopłotami i rowami, przez pola i przez zagajniki, aż dotarliśmy do punktu, skąd byliśmy prawie pewni, że myśliwi nie wrócą do miejsca, w którym się wyrzucili; i choć w żadnym razie nie zrozumiem, że porównując redaktorów i właścicieli londyńskiej prasy codziennej ze zwierzętami tak łagodnymi i tak wiernymi jak psy, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że w przypadku, do którego odnosimy się, musieli zostać wprowadzeni w błąd przez jakiegoś politycznego oszusta.

Jednak wydaje się, że Cobbett ma spopularyzowany przenośny sens czerwonego śledzia będącego fałszywym śladem, a to jest rzeczywiście akceptowane pochodzenie według Słownik angielski oxford, nie wydaje się być pomysłodawcą tego pomysłu. Jest jedno znane wcześniej odniesienie do tego przenośnego sensu, które przynajmniej moje wydanie OED wydaje się ignorować. Zostało to wypowiedziane podczas sesji parlamentarnej 20 marca 1782 r., Później opublikowanej w 1786 r Piękno brytyjskiego Senatu,

Chociaż nie mam zaszczytu być jednym z tych rozbrajających wiejskich dżentelmenów, którzy tak długo wrzeszczeli na wojnę amerykańską, którzy tak długo bawiły się czerwonawym zapachem amerykańskiego opodatkowania, zanim dowiedzieli się, że pieszo nie ma gry; ci, którzy podobnie jak ich prototyp, Don Kichot, pomylili basen fryzjerski na złoty hełm …

Pomimo tego wczesnego przypadku, wyrażenie nie stało się ostatecznie częścią powszechnego języka potocznego, dopóki po Cobbett przedrukował "rozszerzone powtórzenie go w 1833 roku", a następnie jego syn uwzględnił to w komentarzu do późniejszej edycji William Cobbett's Wiejskie przejażdżki w 1853.