Bonsai!
Sherilyn Boyd | Redaktor | E-mail
Wideo: Bonsai!
2024 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2024-01-16 10:20
W najwcześniejszej formie penjingu, najpierw pojawiającej się jako rozwinięta forma sztuki około 600-700 AD w Chinach, ludzie zbierają rodzime drzewa i hodują je w małych pojemnikach w ramach drobiazgowo zminiaturyzowanych krajobrazów. Te maleńkie krajobrazy były często wręczane jako prezent wśród chińskiej elity.
Podczas gdy buddyjscy mnisi i delegacje wysyłane z Japonii do Chin przywozili z powrotem do Japonii zminiaturyzowane krajobrazy jako pamiątki, które zaczęły się niedługo po tym, jak w Chinach ustanowiono sztukę penjingu, dopiero w Japonii w okresie Kamakura (1192-1333) AD), że Japończycy najwyraźniej przyjęli ten statek. Katalizatorem tego powszechnego przyjęcia było wprowadzenie buddyzmu Zen do Japonii. Mniej więcej w tym samym czasie w Japonii penjing był oddawany do pojedynczych, miniaturowych drzew, a nie miniaturowych krajobrazów, a słynny mistrz Zen Kokan Shiren był szczególnie wpływowy w szerzeniu buddyzmu Zen i definiowaniu bonsai jako formy sztuki.
Poza tym, że nie jest to "wymyślone" w Japonii, innym powszechnym błędem w odniesieniu do drzewek bonsai jest to, że są one genetycznie karłowate. Zamiast tego są to zwykłe gatunki drzew i krzewów, tradycyjnie sosny, klony i azalie, które są manipulowane za pomocą technik przycinania, w tym rozległe przycinanie korzeni, aby karzeł i kształtować rośliny.
Chociaż istnieje wiele różnych stylów bonsai, utrzymanie wszystkiego w równowadze jest kluczowe dla każdego rodzaju i kształtu drzewa bonsai, które jest uprawiane, stąd lekcje pana Miyagi do Daniela-san o równowadze w Dziecko karate i używanie "drzewek dla dzieci", jak to ujął Daniel, jako narzędzia do tego.
Na przykład, jeśli liść lub gałąź jest nieproporcjonalnie duża, biorąc pod uwagę rozmiar drzewa, wyrzucając całość z równowagi, należy ją usunąć. Należy również ukryć wszelkie oznaki przycinania, tak aby powstałe drzewo wyglądało tak, jakby zostało naturalnie wyhodowane w ten sposób i idealnie, na miarę, miniaturę tego, jak wyglądałaby pełnowymiarowa wersja drzewa, gdyby miała ten sam kształt.
Gdy Japonia przyjęła rzemiosło z Chin, zaczęła rozprzestrzeniać się wśród wszystkich klas społeczeństwa japońskiego. Według historyka bonsai Roberta Barana do końca XVIII wieku w Kioto odbywał się coroczny pokaz "tradycyjnych drzewostanów sosnowych karłów", gdzie "koneserzy z pięciu prowincji i sąsiednich obszarów przywieźli po jednym lub dwóch roślinach do pokazu w celu przesłać je odwiedzającym do rankingu lub oceny."
Po tym, jak Japonia zakończyła ponad dwustuletni okres izolacji w XIX wieku, drzewo bonsai zostało spopularyzowane poza granicami kraju na targach i wystawach na całym świecie, w tym na wystawach w Paryżu (1878, 1889) i na Światowych Targach w St. Louis (1904) ).
II wojna światowa okazała się zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem dla rozwoju formy sztuki bonsai. Z drugiej strony wielu hodowców nie kontynuowało tej działalności po wojnie, a liczne bardzo stare drzewa bonsai zostały zniszczone. Podjęto jednak pewne wysiłki, aby je zachować, na przykład robotnicy w Cesarskim Pałacu w Tokio ciągle zalewają wodę i ostatecznie ratują niektóre z niezwykłych Kolekcji Imperialnych, gdy Pałac palił się wokół nich po alianckim nalocie bombowym w Tokio 25 maja 1945 roku.
Po stronie pozytywów, przynajmniej jeśli chodzi o pomoc w kontynuowaniu popularyzacji drzewka bonsai poza Japonią, wiele wojsk sojuszniczych okupujących Japonię podziwiało sztukę, a nawet brało w niej lekcje, sprowadzając je z powrotem do swoich domów.
Niedawno forma sztuki została spopularyzowana w kinie z oczywiście Dziecko karate prowadzić.
Fakt premiowy:
