Ten dzień w historii: 30 października - Król, jego żona i Akt Najwyższości

2023 Autor: Sherilyn Boyd | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-11-26 16:18

Ten dzień w historii: 30 października 1534

Ustawa o supremacji, uchwalona przez angielski parlament w tym dniu w historii, 1534, ogłosiła, że król Henryk VIII, szef świeżo upieczonego kościoła anglikańskiego, ma o wiele więcej wspólnego z polityką, niż z teologią. Wpłynęło na to również skomplikowane życie osobiste Henry'ego, co było jeszcze bardziej frustrujące dla odmowy wikariusza Rzymu, by przyznać mu unieważnienie od swojej żony Katherine of Aragon, aby mógł on poślubić swoją (tymczasową) miłość, Anne Boleyn.

Małżeństwo króla Henryka z królową Katherine, choć szczęśliwe od wielu lat, nie przyniosło męskiego potomka. Nie była to drobna sprawa w królewskim małżeństwie, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że dynastia Tudorów dopiero zaczynała z ojcem Henry'ego, a wcześniej kraj cierpiał przez wiele lat wojny domowej. Para miała córkę, Mary, ale król chciał syna, aby uniknąć wszelkich dynastycznych sprzeczek po jego śmierci.

Gdy minęły lata i szanse królowej Katherine na zdrowego księcia zmniejszyły się, Henry przekonał sam siebie, że został ukarany za poślubienie wdowy po bracie (Katherine bardzo krótko poślubiła swego starszego brata Artura, zanim zmarł w wieku 15 lat). Młoda para nigdy nie "zaplombowała umowy", ale papież zapewnił dyspensę, gdy Henry i Katherine zawarli małżeństwo jako dodatkowe ubezpieczenie. Nikt nie mrugnął okiem, ponieważ Arthur był chorowitym dzieckiem, a Katherine, która była nawet pobożna, przysięgała na potępienie jej duszy, że nigdy nie skonsumowali małżeństwa.

Potem elegancka Anne Boleyn wkroczyła w życie Henry'ego, a pozbycie się Katarzyny nabrało nowego impulsu. Włożył w to swoich najlepszych ludzi: pierwszego kardynała Wolseya, a następnie Thomasa Cromwella, a następnie Thomasa Cranmera (który w 1533 był arcybiskupem Canterbury). Niestety, papież Klemens obawiał się potężnego siostrzeńca królowej Katarzyny, cesarza Świętego Rzymu, na drodze o wiele bardziej niż króla Anglii za oceanem, więc odstąpił od zajmowania się tą sytuacją. Przez lata i lata.

Do jesieni 1534 r. Anne Boleyn była królową Anną, a para miała córkę księżniczkę Elżbietę (ale książęta z pewnością naśladowali)! Oczywiście, Henry był zmęczony szarpaniem się przez papieża Klemensa. Wezwania do reformy w Kościele miały już miejsce od pewnego czasu, w tym od szanowanych humanistów, takich jak Erasmus i jego bliski przyjaciel, angielski naukowiec Thomas More. Ale ci ludzie nigdy nie marzyli o zerwaniu z Kościołem Rzymu.

Ale Henry to zrobił. Ci, którzy mieli nadzieję, że król rozdzielił się całkowicie z Rzymem, wypełniły uszy Króla rozmową o papieżu władającym jego królestwem, a także o jego prałatach i poddanych służących papieżowi przed królem. Król domyślał się, że przysięga na lojalność wobec papieża sprawiła, że wszyscy Anglicy "byli w połowie jego poddanymi". To oczywiście nigdy by się nie udało. A Clement i tak ekskomunikował Henry'ego, więc co musiał stracić?

Więc Henry zerwał z Kościołem katolickim i oświadczył, że jest "jedyną najwyższą głową na ziemi Kościoła Anglii" i że monarcha będzie posiadał "wszystkie honory, godności, pierwszeństwa, jurysdykcje, przywileje, autorytety, immunitety, zyski i towary do wspomnianej godności."

Ale w rzeczywistości Henry nie był indywidualistą. Jedyną zmianą był brak Papieża. Protestanci w królestwie, którzy sądzili, że wygrały wielkie zwycięstwo teologiczne, byli bardzo rozczarowani, ponieważ król bardzo odstąpił od tradycyjnej doktryny lub rytuału katolickiego. Henry chciał tylko być szefem - i mieć dostęp do całego bogactwa Kościoła w swoim królestwie, które grabił z wielkim zapałem.